سیستم های سرمایه محور مبتنی بر بازار آزاد عیوب فراوانی دارند که یکی از این عیوب ایجاد و تشویق احتکار است. احتکار به معنی عدم فروش محصول به منظور بالا رفتن قیمت آن است. امروزه احتکار پدیده ای عادی است، مثلا هزاران تن گندم که ایالات متحده نابود می کند، میلیون ها جوجه یک روزه که به یک مرتبه دفن می شوند، دارویی که انبار می شود و بیمار نیازمند به آن می میرد و داده هایی که انحصار شده اند، انواعی از احتکار هستند.
در بازار آزاد، قیمت بر اساس تابعی از عرضه و تقاضا معین می شود. هر چه عرضه بیشتر باشد قیمت کمتر می شود و هر چه تقاضا بیشتر باشد قیمت بیشتر می شود. حال گروهی را در نظر بگیرید که می تواند عرضه یک محصول را کنترل کند. (این گروه می تواند یک شخص باشد که انحصار تولید محصولی را دارد، یک اتحادیه از تولید کنندگان باشد، یا تولید کنندگان مستقلی که صرفا مثل هم فکر کرده و عمل می کند) در این جا درآمد این گروه برابر تعداد*قیمت(تعداد) است که هر چه تعداد بیشتر شود، قیمت(تعداد) به دلیل عرضه و تقاضا کمتر می شود. پس درآمد این گروه در یک تعداد خاص بیشینه می‌شود. حال فرض کنید که موجودی از این تعداد خاص بیشتر باشد. در این جا اگر محوریت عملکرد این گروه سرمایه باشد و بخواهد سود خود را بیشینه کند، نباید تمام موجودی اش را در معرض فروش بگذارد. اگر می تواند، باید آن را انبار کند و حتی در صورتی که انبار کردن آن هزینه بر باشد، سودش هنگامی بیشینه می شود که مقدار اضافه را دور بریزد! و به این صورت احتکار به وجود می آید.
داده ها را می توان به وسیله کامپیوتر ها در بی نهایت نسخه کپی کرد. چیزی که عرضه آن بینهایت است قیمت آن صفر می شود و در نتیجه همه مالک آن می شوند. پس هر داده ای که جلوی عرضه آن گرفته نشود و احتکار نشود تبدیل به یک داده عمومی می شود. پس کسانی که داده های خود را برای خودشان نگه می دارند و مانع از تکثیر آن می شوند در حقیقت داده خود را احتکار می کنند.